ارمغان زندگی

تیپ شخصیتی مهر طلب ، فردی آرام، سر به راه و به طور کلی تابع افراد دیگر است. افرادی که دارای این نوع تیپ شخصیتی هستند تمایلات و خواسته های دیگران را به تمایلات و خواسته های خود ترجیح داده و سعی در هماهنگ کردن خود با دیگران دارد. و تا جایی که بتواند مطابق با دلخواه آنها می شود. آنها احتیاج شدیدی به تایید شدن دارند و به شدت دنبال جلب توجه و تایید گرفتن از سوی افراد هستن و همیشه سعی می کنند خودشان را به قوی ترین فرد در خانواده بسپارند و از او بخواهند صلاح زندگی او را تشخیص داده و مسعولیت زندگی او را به عهده بگیرد. برای افراد مهر طلب مهم نیست که مورد توجه چه کسی قرار گیرد ، برای او فقط مورد توجه، تحسین و فرد محبوب بودن برای همه ادم ها مهم است. و نسبت به ارضای احتیاجات خودش کاملا بی تفاوت است ولی با این وجود در رسیدن به توجه و تحسین دیگران نوعی عطش و اجبار در وی دیده می شود. احتیاجات این افراد همراه با هیجان و اضطراب است و در صورت نرسیدن به مقصود خود دچار سرخوردگی شدیدی می شوند. ویژگی ها و حالت های افراد مهر طلب متفاوت است مثلا: احساس نیاز به تعلق و وابستگی، احتیاج به تماس با دیگران، حالت تسلیم و فداکاری و تکیه کردن به دیگران و .... که در هر صورتی نشان دهنده ی کم شخصیتی و ناچیزی است. آنها سعی می کنند که نشان دهند با اطرافیانشان در مورد هر چیزی تفاهم دارند البته این رفتار آنها نشان دهنده ی جهالت و نادانی آنان نیست بلکه آنها به صورت عصبی و از روی اجبار ناخواسته اینطور رفتار میکنند. چون آنها به دوستی با دیگران احتیاج حیاتی دارند و ناچار هستند که این چنین رفتار کنند. احساسات این افراد مانند بچه ای است بیچاره که در میان حیوانات ترسناک گرفتار شده. این تیپ شخصیت برای رسیدن به احترام، نیاز دارد که خودش را مقبول و محبوب نشان دهد و رفتارش مورد پسند همگان باشد. و به او اهمیت ویژه ای بدهند و همیشه حمایتش کنند. اگر به آنها در مورد رفتارشان تذکر بدهید اینطور توجیه می کنند که رفتارشان کاملا عادی است و جزو فضایل اخلاقی و انسان دوستانه به شمار می آورند البته شاید هم از دور کاملا اینطور به نظر برسد. همه ما از کمک و محبت کردن به دیگران لذت میبریم و همینطور مورد احترام و تایید قرار گرفتن را دوست داریم و موجب شادی ما می شود ، ولی فرق زیادی بین فردی که صرفا خوشش می اید با فردی که تمام زندگی و آرامش خود را در گرو این کار گذاشته وجود دارد. آنها از این موضوع بی خبرند که برای رهایی از شر اضطراب و ترس به خاطر آزاد دیدن در دوره کودکی که ناچار بودند برای مصون بودن از خشونت تابع نظرات و تمایلات افراد قدرتمند باشند ، این چنین شده اند و این شخصیت در انها به مرور شکل گرفته در واقع یک نوع دفاع در برار ترس است. آنچه که تیپ شخصیت مهرطلب عشق و محبت می داند، چیزی جز احتیاجات عصبی نیست.

اصطلاح نوروتیک یا عصبی بودن به معنی تمایلات ، احساست، و عواطف ناسالم و ناهنجار و غیر طبیعی است که خودش را به صورت حساسیت ها و ناراحتی های روحی در افراد نشان می دهد. اما چه چیزی باعث به وجود آمدن این حالت در انسان ها می شود؟؟ کارن هورنای معتقد است ریشه ی اصلی نوروتیک بودن در افراد بر می گردد به محیط فرد در کودکی او. محیطی که کودک در آن دچار تحقیر، ترس، بی عاطفگی و کم لطفی به احساست و تمایلات او شده و اعتماد به نفس او متزلزل و ضعیف گشته است. تمام مسایل و مشکلات انسان ها که در سر تا سر زندگی آنها دیده می شود، از همچین پروسه ی ساده ای شروع و تبدیل به مسایل پیچیده ای شده اند و تمام زندگی او را تحت الشعاع قرار می دهند. اگر کودکی ناچار به زندگی در یک محیط خشن شود شاید شیوه ی مدارا کردن و مماشات را اتخاذ کند و سعی کند طوری رفتار کند که مورد پذیرش اطرافیان وی باشد و تمام احساسات و اعتقاداتش را مطابق با میل آنها پرورش دهد که این شیوه باعث می شود در بزرگسالی تبدیل به یک فرد مظلوم و تو سری خور شود. و یا ممکن است کودک برای در امان ماندن ، رفتارهای گستاخانه و خشن را در پیش گیرد که کسی جرات در افتادن با وی را نداشته باشد و تبدیل به یک فرد قلدر، خشن، بد دهن و برتری طلب شود. هر کودکی می تواند یکی از این راه ها و یا همه ی آنها را برای مصون ماندن انتخاب کند ولی نتیجه هر چه باشد او در نهایت تبدیل به یک فرد نوروتیک می شود. افراد در نتیجه ی همین زندگی ها دچار عقده ها و تعارض های فراوانی می شوند و ناچار هستند که تمایلات واقعی خود را برای مصون ماندن سرکوب کنند. اما سرکوب کردن انها به معنی از بین رفتن آن تمایلات نبوده و در ناخوداگاه افراد جای خوش کرده تا در زمان مناسب خود به وسیله ی یک تکانه ی کوچک دوباره سر برآورند و زندگی آنان را دچار اختلال کنند.

nدر دنیای مدرن، آدم ها خیلی گرفتارتر از دنیای قدیم اند. در دنیای قدیم آدم ها قانع و راضی بودن. جاه طلبی ها و زیاه خواهی هاشون محدود بود و خیلی توقعات آنچنانی نداشتند. واقعیت رو بخواهید باید گفت در هیچ دوره ای از تاریخ انسان ها به اندازه ی اکنون به هم گیر نکرده اند و خواسته های تند، صریح و شفافی رو از یکدیگر نداشتند. n در این دوره از تارخ عشق بازی یک نوع بازی شطرنج و یک نوع معامله شده در صورتی که در زمان ها گذشته عشق بازی این مدلی نبوده. بنابراین انسان ها دوست دارند توسط یک انسان دیگر به وجد برسند. البته یک موضوعی که در این جمله (( احساس عشق به دیگران هرگز به ما ضربه نمی زند. این انتظار عشق از دیگران است که روح ما را زخمی میکند)) مطرح شده در مورد انتظار از عشق نیست و می گوید عشق رو وقتی که نسبت به یک ادم داریم خطرناک نیست بلکه وقتی خطرناک میشه که یک از یک آدم دیگر انتظار عشق رو داشته باشیم و اون به ما عشق رو باز بتابونه. ما همیشه یک اُبژه و یا یک موضوع رو درون فکنی میکنیم و صفت هایی رو که دوست داریم که فرد مقابلمان داشته باشد ( مثلا مهربان بودن، حمایت گر بودن،صداقت داشتن و...) به یکباره تجسم عینی می کنیم در اون شخص و سعی میکنیم آن حالتی که برون فکنی کردیم نسبت به اُبژه ، بیاریم درون فکنی کنیم که ماله خودمون بشه . این صحنه ای از عشق است و یک نوع فعل و افعال هست. و باید گفت که اصلا عشق به این دلیل به وجود می آید ینی به واسطه یک خطا. حالا ما اگر عشق نسبت به یک فرد داشته باشیم و آن را ابراز کنیم و عشق بدیم و در مقابل آن چیزی از عشق فرد مقابل دریافت نکنیم ،مثل این میمونه که بریم مسافرت و برنگردیم در صورتی که مسافرت رفت و برگشت است و اگر بریم و برنگردیم دیگر مسافرت نیست میشه گفت مهاجرت است. پس بنابراین میشه گفت عشق یک حالت رفت و برگشت است. عشق میدیم که عشق بگیریم و اگر عشق بدیم و نتونیم عشق بگیریم، اوضاع خیلی بدی برای ما به وجود میاد. ما یک سری صفات رو به فرد مقابل خود برون فکنی کردیم و در او خاستیم تجسم کنیم وقتی که بیشتر با او پیش میریم میبینیم که یک سری از اون صفت ها رو اصلا نداره یا خیلی کم داره و یا اینکه به صورت وارونه اون صفات رو داره. اونجاست که ما دچار نوعی وحشت میشیم و میبینیم که اون جوری که فکر میکردیم نبوده و ایشان اون صفات رو نداره یا خیلی کم داره و جالب هست که طرف مقابل ما هم همینطوره و ایشان هم همان داستان مارو داره . مثل ما به یک واقع بینی میرسه. اما انسان امروز عشق رو یک طور دیگه بهش نگاه میکنه . انسان امروز توقع داره که یک نفر همه ی کارهای خوبی که می تواند حاله او را خوب کند ، برای همیشه انجام بده و حالا وای به روزی که اون آدم موچش باز بشه و ما ببینیم که اون نمیتونه همه ی کارهای خوب را برای خوشحالی ما انجام بده و در توانش نیست. حالا ما نه تنها عشق رو بهش نمیدیم بلکه بهش خیانت هم میکنیم و به شدت هم از دستش به خاطر این ناتوانی عصبانی هم میشیم.

ما کمتر می توانیم در این دنیا عشق را تجربه کنیم. چرا که عاشق هر کسی شویم مرگِ عشق شروع می شود و آن فرد را از دست می دهیم. انگار جهان طوری طراحی شده که اجازه ی عاشقیِ مداوم و پیوسته را در دیگری به ما نمی دهد. و این باعث می شود ما همیشه به دنبال عشق در دیگری برویم. امروزه همه ی ما به دنبال عشق در دیگری هستیم و مدام از فردی به فرد دیگر این نیاز را جا به جا میکینم و چند چند وقتی از عمرمان با این سرگردانی و جست و جوی بی نتیجه سپری میکنیم و در نهایت ما میمانیم و زخم هایی که در این راه در روانمان به جا مانده. به نظر میرسد گاهی زانوهای ما برای ادامه ی زندگی، آن قدرتی که نیاز ه ست برای سر پا نگه داشتنمان تا از مصیبت ها و طوفان های سهمگین زندگی عبور کنیم را ندارند. ما مبتدیانه و کودکانه به دنبال راه حل دیگری یا در دیگیری جستن هستیم که بتوانیم با عشق به آن فرد، طوری خودمان را غرق کنیم در لذت، توهم وخیال که از این باد و طوفان و مصیبت های زندگی چیزی متوجه نشویم اما حقیقت این است که کمتر امکان دارد که ما در این دنیا غرق لذت و سرمستی بشیم. ما همیشه یک درد را با خومان یدک میکشیم و آن را می خواهیم در عشق پیدا کنیم. حالا وقتی که به سراغ عشق می رویم و کم کم متوجه میشویم که آن را در دیگری نمی توانیم پیدا کنیم و خودمان هم آرام آرام داریم به پیر شدن نزدیک می شویم ، اینجاست که نا امید و دل خسته می شویم. این نکته اهمیت دارد که بدانید ما همیشه در دیگران به دنبال خودمان هستیم. حالا اگر عاشق خودمان باشیم یا اینکه خودمان را در خودمان پیدا کنیم یا خودمان را در فرزندانمان پیدا کنیم یا خودمان را در آرزوهایمان پیدا کنیم، شاید راه امن تری باشد برای زیستن و ادامه ی یک زندگی . شاید این قولی که به خودمان دادیم که یک زندگیِ آرام و بی دغدغه ی بدون ترسی را داشته باشیم ، یک قولِ واهی باشد که خودمان به خودمان داده ایم. حقیقت این است که ما همیشه غرق در مصیبت ، رنج و بلا هستیم. گاهی وقت ها یادمان میرود که در یک کشتیِ طوفان زده یِ متلاطمِ آشفته داریم رو به جلو حرکت میکنیم. خودِ این کشتی در واقع چیزی برای ترسیدن ندارد چون به محض اینکه ما با اولین موج و گرداب مواجه می شویم از آن رد میشویم و اگر هم رد نشویم ، مایی دیگر وجود ندارد. ما تبدیل به یک ورژن بالاتر از خودمان می شویم. اما عشق راهِ ساده ، ابتدایی و دم دستی برای فرار از رنج ها و مصیبت های زنده بودن، زندگی کردن و زیستن هست. رنجی که هیچوقت تا ما هستیم تمام نمی شود. اگر آن عشق را در درون خودمان پیدا کنیم و یا آن را در افرادی که در زندگی ما هستند اما ایده آل نیستند پیدا کنیم و یا حتی اگر قید آن را بزنیم ، به نظر می رسد که ما آنوقت است که خودمان را پیدا میکنیم. وقتی از پیدا کردن آن چیزی که نیازمان هست نا امید می شویم ، شاید آن موقع همان چیزی باشد که ما به دنبالش هستیم یعنی بسنده کردن، کوتاه آمدن، قانع شدن . و این راهی است که ما همیشه ، هرروز و هر زمان به آن فکر می کنیم و معادله ای که کمتر برای آن راه حلی پیدا میکنیم. دکتر محمد کاظم جواهری روانشناس و روانکاو

خودکشی عوامل زمینه ای زیادی دارد اما یکی از مهمترین و شایع ترین آنها ، افسردگی است. افسردگی علت های مختلفی دارد اما چیزی که مهم است این است که افسردگی به قدری برای افراد عذاب آور است که برای فرار از آن راه های اشتباه زیادی را تجربه می کنند و یکی از بدترین آنها خودکشی است. افراد افسرده اغلب فکر میکنند دیگر قادر به حل مشکلات شان نیستند و نا امید می شوند. به همین دلیل به پایان دادن زندگی خود روی می آورند. بعضی از آنها قصد خودکشی ندارند و اغلب اقدام به خودکشی می کنند تا با این کار به اطرافیان خود این پیام را برسانند که احتیاج به کمک دارند و بتوانند از این طریق خودشان را نجات دهند. اما برخی از آنان واقعا خودکشی می کنند. خودکشی در میان مردان شایع تر از زنان است. زنان اغلب اقدام به خودکشی می کنند، اما اقدامات آنها به اندازه مردان به نتیجه نمی رسد. در dsm5( راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی ) طبقه تشخیصی مجزایی وجود ندارد که در آن نوشته باشد اساساً خودکشی مربوط به چه افرادی می شود اما نزدیک به ۹۰ درصد بزرگسالانی که اقدام به خودکشی می کنند، دست کم به یک اختلال روانی مبتلا هستند. شایع ترین آنها مبتلا به افسردگی اساسی، سومصرف مواد و الکل و اسکیزوفرنی هستند. و در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولا ژست خودکشی وجود دارد یکی از جالب ترین نظریه ها درباره ی توضیح اینکه افراد چرا اقدام به خودکشی میکنند توسط ادوین اشنیدمن مطرح شده. وی معتقد است که اقدام به خودکشی تلاشی برای ارتباط میان فردی است. ایشان تاکید دارد آنان که دست به خودکشی می زنند در تلاش هستن تا نیازهای روانی ارضاء نشده و ناکام مانده ی خودشان را به اطلاع افراد مهم زندگی شان برسانند و اظهار می دارد، خودکشی بیان احساس ناامیدی است که این احساس از برداشت افراد درباره ی حل نشدن مسایل و مشکلاتشان آغاز می شود.